Βαρδούσια και Γκιώνα σε δύο μέρες, με τους φίλους Κρητικούς (14,15/6/2017)

Βαρδούσια και Γκιώνα σε δύο μέρες, με τους φίλους Κρητικούς (14,15/6/2017)

Του Στέφανου Σταμέλλου*

Υπάρχουν και καλύτερες στιγμές από αυτές. Η Μαγδαληνή, μέσα στο χαμό των κεραυνών και το χαλάζι, διαπιστώνει ότι της λείπει το ένα ορειβατικό της μποτάκι. Πόση σαδιστική χαρά μπορεί να νοιώθει ένα σκυλί όταν κλέβει το παπούτσι και το βγάζει έξω, στη βροχή, να γίνει μούσκεμα. Θαύμασα την ψυχραιμία της. Ήμασταν στον φιλόξενο πανέμορφο χώρο του Βασίλη Τραχανά, στο «ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ της ΟΙΤΗΣ» στις Βρύζες, με φόντο την Πυραμίδα της Γκιώνας, στο τέλος της τριήμερης ορειβατικής περιπλάνησης στον Παρνασσό, τα Βαρδούσια και

διαβάστε ολόκληρο το κείμενο...

Βαρκελώνη: Μια πολύχρωμη πόλη που εκπέμπει ζωντάνια

Βαρκελώνη: Μια πολύχρωμη πόλη που εκπέμπει ζωντάνια

HOLA BARCELONA!!

Του Στέφανου Σταμέλλου

Ήταν ένα ταξίδι στην Βαρκελώνη - με αφορμή τον Μαραθώνιο - και μια επίσκεψη στα παιδιά. Δεν θα το έλεγα αστραπή. Οκτώ μέρες γεμάτες, είναι ό,τι πρέπει.  Τελικά την Βαρκελώνη δεν την χορταίνεις με τίποτα∙ και ισχύει αυτό που έγραφε η φίλη μας η Σούλα - έκανε εκεί Erasmus ως φοιτήτρια: «Στη Βαρκελώνη είναι όλα όμορφα, ακόμα και η … μετανάστευση!». Αν και γι’ αυτό - όπως λέει κι ο Λεφτέρης -  καλύτερα να ρωτήσουμε πρώτα τις αφρικανές της RAMBLA… Ναι, είναι μια πόλη πολύχρωμη, κοσμοπολίτικη, με πλούσια ιστορία και υπέροχες εικόνες, που εκπέμπει ζωντάνια. Είχαμε πάει και πέρυσι την ίδια εποχή, αλλά κάθε φορά είναι μια καινούργια και πιο πλούσια εμπειρία. «… της

διαβάστε ολόκληρο το κείμενο...

Στο Φαράγγι του Κάκαβου, στην Αμπελακιώτισσα

Το Μεγάλο Σάββατο κατεβήκαμε με τη Βάσω στο Φαράγγι του Κάκαβου. Το είχαμε κάνει ξανά πριν δεκαπέντε χρόνια, τον Σεπτέμβρη του 2002… Ο Κάκαβος είναι παραπόταμος του Εύηνου κάτω από την Αμπελακιώτισσα. Κατεβαίνουμε περνώντας την πλατεία του χωριού, δίπλα από την εκκλησία. Το μονοπάτι είναι πολύ αραιά σηματοδοτημένο με κόκκινο χρώμα, όμως είναι καθαρό, που σημαίνει ότι έχει γίνει κάποια

διαβάστε ολόκληρο το κείμενο...

Κουμαρίτσι: Μια ήπια πεζοπορική διαδρομή

Ο κύκλος μιας ήπιας πεζοπορικής διαδρομής στο Κουμαρίτσι

Αφήνουμε το αυτοκίνητο στην αρχή του χωματόδρομου που ανεβαίνει προς το Χάνι Παπαμίχου, κοντά στο Καραβάκι, κάτω από το Κουμαρίτσι. Από δω ξεκινάει η σημερινή μας διαδρομή.

Ο δρόμος ανεβαίνει με τραβέρσες ανάμεσα στο πυκνό δάσος με πουρνάρια, φιλίκια και κέδρα. Περνάει κοντά στο παλιό Χάνι Παπαμίχου και συνεχίζει παλιό μονοπάτι μπαίνοντας στο εντυπωσιακό φαράγγι του Συντονίκη. Απέναντι και ανατολικά το Κουμαρίτσι, μέσα στην ελαφριά ομίχλη, κάτω χαμηλότερα διακρίνεται ο βράχος του Κούβελου και το φαράγγι του Ασωπού και πίσω μας και δυτικά τα μεταλλεία του βωξίτη της εταιρείας ΕΛΜΙΝ και παλιότερα του ΣΚΑΛΙΣΤΗΡΗ. Μεταλλεία. Μια ιστορία δύσκολη που δεν πρέπει να μας χαλάσει τη διάθεση. Η ζωή είναι ένας αγώνας για το καλύτερο και το ομορφότερο. Κι αυτό όσοι το καταλαβαίνουν. Η ομορφιά δεν μπαίνει στη ζυγαριά, το βάρος της δεν ορίζεται με

διαβάστε ολόκληρο το κείμενο...

Ανάβαση στο Καλλίδρομο: Σκαμνός - κορυφή «Πυροφυλάκιο»

Του Στέφανου Σταμέλλου

«Οι ελεύθεροι και οι ωραίοι, ζουν σε κάποιες κορυφές…»∙ κι αν είναι και χιονισμένες, ακόμα καλύτερα. Από το πρωί μου μπήκε στο μυαλό το τραγούδι του Νταλάρα. Άρα έπρεπε να ανέβω κάποια κορυφή. Δεν γινόταν διαφορετικά.

Ξεκίνησα λίγο αργά, στις έντεκα και είκοσι από τη διασταύρωση του Σκαμνού παίρνοντας το γνωστό μονοπάτι με τα κόκκινα σήματα του ΕΟΣ Λαμίας. Ανηφορίζει στην αρχή σε αγροτικό δρόμο στο βούλιαγμα, στον λευκό σταυρό που φαίνεται πάνω από το χωριό. Συνήθως αυτό σε καλές εποχές το κάνουμε τρέχοντας, για προπόνηση, και πάει με «κλειστά μάτια», που λένε. Τώρα όμως το πολύ χιόνι θέλει χειμερινή υποδομή, άρβυλα και γκέτες, γάντια και σκουφί.  Η μέρα είναι θαυμάσια - 1^η Φλεβάρη, πόσο καλύτερη μπορεί να είναι - και ανεβαίνει αμέσως η αδρεναλίνη και

διαβάστε ολόκληρο το κείμενο...

2017: ΚΑΛΗ ΟΡΕΙΒΑΤΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ! ΠΑΝΤΑ ΨΗΛΑ!!

ΚΑΛΗ ΟΡΕΙΒΑΤΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ! ΠΑΝΤΑ ΨΗΛΑ!!

...Ο δρόμος αυτὸς δεν τελειώνει δεν έχει αλλαγή, όσο γυρεύεις

να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους που έφυγαν

εκείνους

που χάθηκαν μέσα στον ύπνο τους πελαγίσιους τάφους,

όσο ζητάς τα σώματα που αγάπησες να σκύψουν

κάτω απὸ τα σκληρά κλωνάρια των πλατάνων εκεί

που στάθηκε μία αχτίδα του ήλιου γυμνωμένη

και σκίρτησε ένας σκύλος και φτεροκόπησε η καρδιά σου,

ο δρόμος δεν έχει αλλαγή· κράτησα τη ζωή μου.

Το χιόνι

και το νερό παγωμένο στα πατήματα των αλόγων.

[Γ Σεφέρης, "Επιφάνεια"]

διαβάστε ολόκληρο το κείμενο...