επάνω στα βουνά: Απριλίου 2010

Λαμία, Απρίλης 2010

Μου αρέσει να ανεβαίνω στις κορυφές των βουνών και μου αρέσει να με λένε “κορυφάκια”. Όταν με ρωτάνε καμιά φορά, τους εξηγώ μιλώντας για το μάρκετινγκ και το στόχο, που λέει: “αν δεν ξέρεις πού θέλεις να πας, πώς θα ξέρεις ότι έφτασες εκεί”. Και ο στόχος, με απλά λόγια, είναι το τι θέλουμε να πετύχουμε, αυτό που μας υποχρεώνει να αναπτύξουμε τη στρατηγική μας για το πώς θα πετύχουμε τον στόχο…την κορυφή. Κάτι ανάλογο γίνεται και στη ζωή. Χειμερινό βουνό λοιπόν, με καιρό αίθριο έως άστατο, ομάδα μικρή και ευέλικτη, με ευκολία “στη στρατηγική και την τακτική”. Πρώτη φορά έρχεται μαζί μας η Μάρα, αλλά η πρωινή πολυλογία διώχνει τις αμηχανίες και βάζει τα πράγματα στη θέση τους.

Αλλαγή της ώρας, πρωινό ξύπνημα, μια ώρα μπροστά τα ρολόγια, και το θέμα είναι πώς θα ξεφύγουμε, ν’ αλλάξουμε την κουβέντα και την πρωινή σκέψη, που διαρκώς περιστρέφεται γύρω από την λεγόμενη “οικονομική κρίση” και τα προβλήματα. Μέρα καλή αλλά και …στο βάθος σύννεφα. Τα σύννεφα του μισθού, της σύνταξης, της ανεργίας. Μακάρι να φέρει χιόνι, και όχι βροχή… Το χιόνι θα το αντέξουμε, την καταιγίδα του ΔΝΤ δύσκολα.

Οι πρώτες δυσκολίες είναι για το ΡΕΝΩ, που του είπαμε ότι είναι τζιπ και το πίστεψε. Κολλήσαμε στα πρώτα χιόνια, αλλά βγήκαμε χωρίς αλυσίδες. Ποτάμια τα νερά• τα χιόνια λειώνουν. Νερό πηγή ζωής, οι πηγές του Μόρνου. Δέκα παρά είκοσι ξεκινάει η ανάβαση κόβοντας τις στροφές του δασικού δρόμου λίγο μετά τα Μνήματα, με στόχο φυσικά την κορυφή. Το λέμε και το ξαναλέμε, γιατί η ομάδα πρέπει να το εμπεδώσει και ν’ “ανεβεί” ψυχολογικά, αν και οι ενδορφίνες έχουν ήδη επηρεάσει την ψυχολογίας μας. Πολύ σύντομα φοράμε τα κραμπόν, γιατί ο κίνδυνος υπάρχει. Το χιόνι είναι πλέον παγωμένο κι ο αέρας δυνατός. Η σκέψη κατευθύνεται ίσια, στο βάραθρο μπροστά, και στην πρόσφατη απώλεια του ορειβάτη στα Βαρδούσια. “Ο άνθρωπος χρειάζεται δυσκολίες. Είναι απαραίτητες για την υγεία” όπως λέει ο Ελβετός ψυχίατρος Karl Jung.

Πάντα λέμε οι δυσκολίες στο βουνό διδάσκουν• και είναι αυτές που βοηθάνε να ξεπεραστούν φοβίες και υπερβολές. Πόσοι άνθρωποι δεν έχουν υψοφοβία, ακροφοβία ή δυσκολία να προσαρμοστούν στο ορεινό περιβάλλον, ακόμα ν’ αντιμετωπίσουν μια σάρα. Πόσους όμως δεν έχουμε δει να γίνονται άλλοι άνθρωποι με την δεύτερη, τρίτη ανάβαση. Και πόσους δεν έχουμε δει να τρέμουν στη μέση του βράχου ή στο παγωμένο λούκι. Έτσι και στη ζωή. Αλλά ξανά μπροστά…

Μπροστά μας πάνε τρεις φίλοι, με τα κραμπόν κι αυτοί: ο Παύλος, η Μαρία και ο Νίκος, παλιά μέλη του ΦΟΠ, αλλά τώρα ιππότες του βουνού, όπως κι εμείς. Γίναμε εξάδα χωρίς να το καταλάβουμε.

Και χωρίς να το καταλάβουμε βρεθήκαμε στη Βαθειά Λάκα. Μεγαλείο η παγωμένη εικόνα της Πυραμίδας με τους βράχινους όγκους της, τα αναρριχητικά πεδία, δεξιά, και την Κόψη. “Όσο σοφιστικέ κι αν είναι, δεν μπορείς να απαρνηθείς ένα μεγάλο γρανιτένιο βουνό: μιλάει σιωπηλά στον πυρήνα της ύπαρξής σου” γράφει ο αμερικανός φωτογράφος της άγριας φύσης Άνσελ Άνταμς

Φωτογράφος του βουνού και της φύσης και ο Νίκος Καν., που είναι μαζί μας, με χορηγό το πάθος του για την φωτογραφία, όπως γράφει στην πολύ ωραία του ιστοσελίδα http://www.diafragma.gr Συνεχίζουμε στο Λούκι για το Διάσελο. Σε ορισμένα σημεία το χιόνι δεν είναι τόσο παγωμένο και σε “παίρνει μέσα”, κι άντε να βγεις. Προφανώς θέλει προσοχή, γιατί μπορεί το πόδι να παγιδευτεί. “Κι αν είναι ο λάκκος σου πολύ βαθύς, χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς”, μας λέει ο Βάρναλης. Κι εμείς το πιστέψαμε.

Βγαίνοντας στο Διάσελο ανάμεσα στην Πυραμίδα και στην Πλατυβούνα, αλλάζει ο ορίζοντας και η θέα. Εμείς για φωτογράφιση ανεβαίνουμε, όπως λέει συνήθως η Αγγελική. Η εικόνα και το τοπίο σε σπρώχνει για φωτογραφίες, παρά τις δυσκολίες και το πολύ κρύο, να βγάλεις δηλαδή γάντια και μηχανή. Κάτω η Χαράδρα της Ρεκάς και ένα εκτεταμένο οδικό δίκτυο, που έχει αλλοιώσει την αισθητική του βουνού και επιτρέπει την εύκολη και ανεξέλεγκτη πρόσβαση σε λαθροθήρες και παράνομους υλοτόμους, χαμηλότερα.. Ανοίγονται συνέχεια νέοι δρόμοι που συνδέουν μεταξύ τους τα δεκάδες εργοτάξια και τα μεταλλεία του βωξίτη. Οι επιπτώσεις αυτής της δραστηριότητας είναι ορατές, όχι μόνο αισθητικές, αλλά κυρίως επιπτώσεις στην σπάνια πανίδα και χλωρίδα του βουνού.

Κατ' αρχήν όλη η περιοχή Ρεκά - Βαθιά Λάκκα - Λαζόρεμα είναι ο τυπικός βιότοπος του Αγριόγιδου, αυτού του πανέμορφου και σπάνιου θηλαστικού, που στην Γκιώνα έχει βρει το κυριότερο καταφύγιό του στη Νότια Ελλάδα. Κανείς δεν ξέρει πόσα ακριβώς υπάρχουν ακόμα, αλλά είναι σίγουρο ότι διαρκώς λιγοστεύουν, κυρίως από το παράνομο κυνήγι. Ήμασταν τυχεροί αυτή τη φορά και απολαύσαμε την παρουσία τους, ψηλά, λίγο πιο κάτω από την κορυφή. Τα ίχνη τους ήταν παντού στο χιόνι. Ο Παύλος, που έκανε ανάβαση από την Κόψη, τα είδε από κοντά. Αλλά και ο λαγός, που πετάχτηκε μπροστά από τον Παύλο, μας άφησε για κάποια δευτερόλεπτα άναυδους παρακολουθώντας το φοβισμένο κατέβασμά του.

Τελικά κάναμε κάθετη ανάβαση από ανατολικά, σκαλί σκαλί στο μισοπαγωμένο χιόνι. Δεν κάναμε την νότια τραβέρσα. “Μην αποφεύγεις πάντα τις κακοτοπιές. Πολλές φορές είναι απαραίτητες για να αναδείξουν έναν ηγέτη” όπως έλεγε και ο Ντόναλντ Ράμσφελντ, το γεράκι του Πενταγώνου και “υπουργός του πολέμου”. Γι’ αυτό κι εμείς το πανηγυρίσαμε στην κορυφή, ως ηγέτες…

Στο βάθος ο Κορινθιακός και τα βουνά της Πελοποννήσου, ο Παρνασσός, η Οίτη, Τα Βαρδούσια και απέναντι τα χωριά της ορεινής Φωκίδας, ο Πανουργιάς, η Πυρά, το Μαυρολιθάρι, η Καστριώτισσα. Αφήσαμε τον Παύλο με τη Μαρία να συνεχίζουν με τραγούδια να πανηγυρίζουν για την ανάβαση στην πέμπτη ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας (2.510μ)

Γρήγορη κατάβαση με άνεση στο μισοπαγωμένο χιόνι, κυνηγημένοι κι από τον αέρα
Όλα τα είχε η μέρα. Ψίχες χιονιού άρχισαν να πέφτουν, όταν απέναντι στα Βαρδούσια φαίνονταν καθαρά η χιονόπτωση.