Αυτό ήταν το μήνυμα που στάλθηκε σε όλους τους φίλους, που δηλώνουν κατά καιρούς τη διάθεση για περιπλανήσεις στο βουνό. Τελικά πείστηκε μόνο ο Aλκης και ο Aρης. Αιτία ήταν οι ζέστες, η Παρασκευή που ήταν εργάσιμη και το ότι στο πρόγραμμα βάλαμε ν' ανέβουμε ένα καινούργιο μονοπάτι, που έπρεπε να ψάξουμε να το βρούμε και το οποίο ανοίχτηκε πριν από λίγο καιρό. Το “Γομαροστάλι”. Αυτό σε ορισμένους φάνηκε ελαφρώς δύσκολο. Σταλίζω: ξεκουράζομαι το μεσημέρι σε σκιά (μόνο για ζώα). Aρα εδώ ξεκουράζονται τα γομάρια; Ή επειδή στο ξεκίνημά του είναι η θέση που ξεκουράζονται τα γομάρια, τώρα μόνο τα μουλάρια, που έχουν οι αγωγιάτες για τα καταφύγια; Δεν ρωτήσαμε τον Στύλα…
Για το μονοπάτι μας είχε μιλήσει ο Μιχάλης πέρυσι στο καταφύγιο “Κάκαλος”, αλλά και ο Βασίλης στα “Κρεβάτια”. Η αφετηρία του είναι στα Πριόνια, ακριβώς πριν την ξύλινη γέφυρα του Ενιπέα, δεξιά, εκεί που δένουν τα μουλάρια οι αγωγιάτες. Έχει μπλε σήμανση στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής του. Είναι στην πλαγιά του Ολύμπου, που μπορεί κανείς να την προσδιορίσει γεωγραφικά ακριβώς πάνω από το Πριόνια με κατεύθυνση βορειοδυτική προς το Οροπέδιο των Μουσών. Ανάμεσα δηλαδή στο Καταφύγιο “Σπήλιος Αγαπητός” και την Πετρόστρουγκα. Η διαδρομή είναι η πιο σύντομη για να φτάσει κανείς στο Οροπέδιο, αλλά είναι ανηφορική και αρκετά επίπονη Ξεκινώντας το μονοπάτι είναι στενό με συνεχείς ανηφορικές τραβέρσες μέσα στο δάσος, δάσος κυρίως με πεύκα και οξιές. Αυτή την εποχή έχει πολλά λουλούδια και πολλά βότανα με ωραίες μυρωδιές. Έχει και άγριες φράουλες. Ένα είδος ρίγανης με ανοιχτό μωβ χρώμα λουλουδιών και έντονη μυρωδιά, μας τράβηξε ιδιαίτερα την προσοχή.
Εμείς προχωράμε και τραγουδάμε! Η αδρεναλίνη και η διάθεση ανεβαίνει μαζί με τις ποσότητες της ενδορφίνης. Η ενδορφίνη, οπιούχος ουσία, εκκρίνεται από τον εγκέφαλο κατά τη σωματική κόπωση. Αυτό που πρακτικά μας προσφέρει είναι ένα φυσικό “ανέβασμα” στη διάθεση και μια αντοχή απέναντι στην κούραση. Και όχι μόνο αυτό: η αντοχή αυτή αποκτά έναν μαζοχιστικό χαρακτήρα καθώς με την έκκριση της ενδορφίνης εντείνεται το αίσθημα του σούπερμαν που κρύβεται μέσα μας. Κατά συνέπεια αυξάνεται η προσπάθεια, με αποτέλεσμα να αυξάνεται η έκκριση της ενδορφίνης, κοκ. Είναι ο φαύλος κύκλος της κούρασης και της ηδονής (στοιχεία από το ιντερνετ).
Προχωράμε παρέα με το σύννεφο. Το σύννεφο είναι και καλό, γιατί δεν έχουμε ιδιαίτερη ζέστη, μας κρύβει όμως και την θέα, που μας λείπει. Όταν καθαρίζει λίγο, βλέπουμε κάτω τη ρεματιά του Ενιπέα και στο βάθος το Λιτόχωρο. Κάποιες φορές φαίνεται το πράσινο ταμπλό κάτω από τον Καλόγηρο και σιγά σιγά, όσο ανεβαίνουμε, εμφανίζεται και η κορυφή του Καλόγηρου.
Ξαναέφερα τη συζήτηση για το “γιατί ανεβαίνουμε στα βουνά”. Και μάλιστα τι είναι αυτό που μας κάνει τώρα να συνεχίζουμε κάτι τόσο κουραστικό. Το έφερα με τρόπο για να ακούσω γνώμες. Ο Aλκης επέμεινε ότι ένας από τους λόγους είναι και η αυτοεπιβεβαίωση και η αυτοπεποίθηση που αποκτούμε ότι «μπορούμε». Ναι, η αυτοπεποίθηση είναι πολύ σημαντική για να νιώθουμε ισορροπημένοι και να πορευόμαστε με μια σχετική σιγουριά. Είναι εφόδιο για μια καλή ζωή, για την ψυχική και σωματική μας υγεία. Επίσης, λέει ο Aλκης, ότι νοιώθουμε την ανάγκη να κάνουμε κάτι που δεν μπορούν εύκολα να το κάνουν οι άλλοι. Η διάθεση να ξεχωρίζουμε. Μ' αυτό με καθάρισε! Τι το µθελες βρε φίλε; Είμαι τόσο εγωιστής και δεν το ήξερα;
Ο Aρης, ο μικρός της παρέας, έδωσε τη νεολαίστικη απάντηση: Εμείς οι νέοι θέλουμε να ζήσουμε από κοντά αυτό που η ζωή στις πόλεις σήμερα μας στερεί: Τη φύση, την αγριάδα, την ομορφιά, να νοιώσουμε το ρίσκο. Κλεισμένοι μέσα στα σπίτια, στις πόλεις δεν έχουμε την ευχέρεια να ζήσουμε κοντά στη φύση. Γίναμε μηχανές καλοκουρδισμένες, που όλα τα κάνουμε μηχανικά. Ξεχάσαμε πως κοντά στη φύση βρίσκεται το μυστικό της ήσυχης και ήρεμης ζωής.
Δεν έδωσα καμιά απάντηση γιατί είχα στο νου, αυτό που έγραφα για τα Βαρδούσια: “Δεν υπάρχει απάντηση”. Στο μυαλό μου τριγύριζαν οι λέξεις: πάθος, πόθος, λαγνεία, ηδονή, κόλλημα, απληστία της ανθρώπινης φύσης, εμπειρίες, περιέργεια.
Στις δύο ώρες περίπου βγαίνουμε σε ανοιχτή λάκα, σε μια ράχη. Το σύννεφο δεν μας αφήνει να δούμε πολλά. Παρατηρούμε ότι φεύγει άλλο μονοπάτι νοτιοδυτικά με κίτρινα σημάδια. Μάλλον πρέπει να συναντάει το κλασικό μονοπάτι για το καταφύγιο “Σπήλιος Αγαπητός” (Ζολώτα). Μικρή ξεκούραση και συνεχίζουμε την κόψη με λιγότερα σημάδια τώρα, αλλά το μονοπάτι συνεχίζει να ξεχωρίζει. Παρατηρούμε τους κορμούς των πεύκων. Έχουν κάνει όλα μια ελαφριά κούρμπα χαμηλά, μάλλον από την πίεση του χιονιού. Τεράστιοι κορμοί δέντρων είναι πεσμένοι στο έδαφος, που δείχνει ότι τους προηγούμενους αιώνες αναπτύχθηκαν πολύ μεγάλα πεύκα. Δεν το έχω προσέξει αυτό σε άλλες αναβάσεις του Ολύμπου. Παίζουμε με τις φωτογραφικές μηχανές και τη νεκρή φύση. Ιδανικό θέμα για θεματική έκθεση.
Τα αγριοκάτσικα ξάφνιασαν τον Aρη, που πήγαινε μπροστά. Πρόλαβε και τα φωτογράφισε. Συνεχίζουμε στην κόψη, παρέα με τα λίγα ρόμπολα. Απέναντί μας, βόρεια, φαίνεται καθαρά η Σκούρτα, ο Λαιμός και το πέρασμα του Γιόσου.
Αρχίζει η δύσκολη τελική ανάβαση με προσοχή στις πέτρες. Τώρα έχουμε σημάδια αλλά μόνο για την κατεύθυνση, γιατί πρόκειται για λούκι με μπόλικα σαθρά και κίνδυνο να φύγουν πέτρες για το κεφάλι. Υπάρχει και η εναλλακτική λύση, όπως μας είπε ο Μιχάλης αργότερα: να φύγει κανείς δεξιά προς το Λαιμό και να ανέβει πιο εύκολα από πιο ομαλό λούκι.
Βγαίνουμε στο οροπέδιο και μπροστά μας ανοίγεται η πιο εντυπωσιακή, η γνωστή σε όλους, εικόνα του βουνού. Ο Θρόνος του Δία, ο Προφήτης Ηλίας, ανάμεσά τους η Τούμπα και τα δυο καταφύγια: του “Αποστολίδη” και του “Κάκαλου” και φυσικά το όμορφο ανάγλυφο του Οροπεδίου των Μουσών.
Συνολική ανάβαση 4.30 ώρες, χωρίς φορτσάρισμα. Θέλει λίγη προσοχή στη σήμανση μετά τη μέση περίπου, ιδιαίτερα για τις άσχημες μέρες και την ομίχλη. Να σημανθεί το τμήμα από την κόψη και πάνω για τους ίδιους λόγους και να μπει ένα συρματόσχοινο στην τελική ανάβαση. Νερό δεν έχει η διαδρομή, όπως άλλωστε όλες οι αναβάσεις του Ολύμπου.
Στέφανος Σταμέλλος
http://www.e-ecology.gr
